Obecny proces destylacji próżniowej wykorzystuje ogrzewanie parowe do odparowania oleju i skondensowania destylatu.
Naczynia próżniowe zostały zmodyfikowane poprzez dodanie na dnie płyt ze stali nierdzewnej. Para spływająca z góry naczynia uderza w płytę naczynia. Powoduje to miejscowy spadek ciśnienia, wypychając parę oleju w górę przez kolumnę i kondensując ją nad płytą. Chociaż robiono to przez wiele lat, do tej pory nie było to opłacalne ekonomicznie.
Destylacja próżniowa nowej generacji
Nagromadzenie kondensatu w układzie zwiększa objętość naczynia, a także płynu wymiany ciepła. W płynie wymiany ciepła będzie więcej kondensatu, co prowadzi do zwiększonego ogrzewania, ponieważ płyn wymiany ciepła stanie się większą częścią systemu. Ponadto kondensat ze zbiornika musi być odprowadzony do zbiornika akumulacyjnego i poddany obróbce. Po destylacji próżniowej następuje destylacja azeotropowa (usunięcie rozpuszczalnika) i na koniec odparowywanie rozpuszczalnika w celu oddzielenia rozpuszczalnika od składników o wysokiej temperaturze wrzenia. Uwolniona para przechodzi następnie do skraplacza.
Proces jest podobny do stosowanego do usuwania rozpuszczalnika z preparatu bezrozpuszczalnikowego w produkcie takim jak benzyna lakowa lub nafta, z tą różnicą, że ciśnienie w kolumnie destylatu próżniowego jest utrzymywane na niższym poziomie niż ciśnienie w kolumnie z fazą olejową, wymagana jest też mniejsza energia gotować olej. Destylaty próżniowe mogą zawierać do 10 procent oryginalnego oleju, ale zwykle zawierają tylko około 3-4 procent. Proces destylacji próżniowej istnieje już od dłuższego czasu, ale dopiero niedawno stał się ekonomicznie opłacalny do produkcji oleju opałowego. Problem polegał na tym, że koszty sprzętu, zwłaszcza zbiorników próżniowych, mogły być dość wysokie. Omawiana tutaj destylacja próżniowa to proces o wielkim potencjale z punktu widzenia badań specjalistów. Oferuje on możliwość uzyskania powtarzalnych, bardzo precyzyjnych wyników co jest niezbędne dla licznych przedsięwzięć.